Ongeveer een derde van de Engelse kust bestaat uit kalkrotsen die door de zachtheid van de kalk snel eroderen soms met wel 0,75 meter per jaar. De kustlijn is erg dichtbevolkt; complete dorpen langs de kustlijn dreigen op dit moment in zee storten, wat de vraag om (nieuwe) kustbescherming actueel maakt. Er zijn echter veel tegenstanders van kustbescherming. Zij beroepen zich onder andere op de specifieke natuur op deze plaatsen. Deze natuur kan alleen blijven bestaan als de kalkrotsen blijven eroderen.

A2 Landvanger New Haven afbeelding 5

New Haven is een voorbeeld van een stad aan deze kust die wordt beschermd met verschillende soorten kunstmatige kustbescherming. Het zijn met name de kiezels die zich ophopen voor de kust die voor deze bescherming zorgen. Tussen de kiezels zijn nog weinig tekenen van leven en de achterliggende kalkrotsen verliezen hun kenmerkende witte en scherpe uitstraling.

A2 Landvanger New Haven afbeelding 4

Kustbescherming is overigens slechts een tijdelijke oplossing. Door het stijgende zeeniveau en de onder druk staande, nu nog aanwezige, natuurlijke bescherming van de kustlijn zullen uiteindelijk vragen om nieuwe ingrepen om de zee buiten te houden. Zeker bij een zachte en snel eroderende kust zal dat een dure en moeilijke oplossing zijn.

A2 Landvanger New Haven afbeelding 3

Bij dit project heb ik gezocht naar een andere oplossing. Daarbij ben ik uitgegaan van het volgende principe: door bewust land aan de zee op te offeren, zorgt deze afkalving voor bescherming van de verderop gelegen kustlijn, waardoor een natuurlijk evenwicht van de kustlijn ontstaat. Het is mogelijk hierin te sturen; die delen beschermen die je wilt behouden, maar ook die delen opofferen die minder belangrijk zijn. Zo ontstaat een zogenaamde bewegende kustlijn, welke ook een interessantere eigen natuur met zich mee zal brengen.

A2 Landvanger New Haven afbeelding 1

Als voorbeeld heb ik een studie gemaakt van de kustlijn bij New Haven. Door in een model met zand en water de kust na te bootsen, heb ik de mogelijke vervorming van deze kust bestudeerd. Het uiteindelijke ontwerp bestaat uit een 2,5 km lange betonnen landvanger. Deze landvanger vangt de kiezelstroom op die voor de kust langs loopt en mengt deze met de modder uit de rivier de ouse waardoor nieuw land ontstaat. Aan de andere kant van de landvanger zal de kust juist sneller eroderen door de ontbrekende kiezelstroom. Een mogelijke uitkomst van deze constructie is dat New Haven zelfs direct aan de kust komt te liggen.